شعارمون هم باید خاص باشه. تاکید کنیم رو یه کلمه مشخص. مثلاً روی کلمه سازندگی. یا آسفالت. یا پیگیری. یا زمین یا حالا هر چیز دیگه. کلمه کلیدی رو که پیدا کردیم، بعدش یه چند جمله شیک و ریک هم باهاش می سازیم. مثلا: کوچه هایتان را آسفالت خواهیم کرد، خود و دهان مبارکتان را هم همچنین. دلخوش به این مقدار نباشید. آسفالت را بر سر سفره هایتان خواهیم آورد، اصن قاطی ش میکنیم با اون کاتُخ کولی و میگ خشک که سر سفره داری. دلخوش باشید. امیدوار باقی بمانید و همینجور صاف بشینید تا بیاد.  

شایدم بد نباشه از کلمه پیگیری استفاده کنیم. عاقلانه س. اگه چند تا شعار غیر ممکن رو برداریم و قبلش کلمه پیگیری رو بنویسیم، خود به خود اونو از حالت قول و قرار و وعده در میاریم. توقعات میاد پایین. پیگیری انجام یه کار کجا، و خود انجام اون کار کیا. مثلا نگیم: روی دامنه کوهلر، همون قسمت روبروی خونه ها که معروفه به "کمپ دستگاه الاغ"، یه مجموعه کافه و رستوران سنتی می زنیم، لابلای تال ها رو سنگفرش میکنیم، پلکان سنگی می سازیم تا اون قسمت برا رفت و آمد امن و آسان،که ملت تا بخان اون 200 متر رو بالا برن خود به خود گرسنه و تشنه بشن، دیگه هر چی دم دست باشه تو کافه ها رو سفارش بدن. البته یکی دو راه موتور رو رو هم میشه برا اونجا ساخت. نصب پله برقی بمونه برا بعد. پایین جا برا پارکینگ می سازیم. شبا چراغونیش می کنیم. جا برا اجرا و چمک برا جشن عروسی هم در نظر می گیریم. سالهاس کمر و شونه و کَنگ ملت خشک شده مث مَهر.

اونجوری نمیگیم تو تبلیغات. بلکه مختصر و مفید، کلی و گنگ میگیم: پیگیری ساخت کافه رستوران سنتی کمپ دستگاه الاغ. یعنی پیگیری می کنیم، مثلا یه زنگی می زنیم به یه جایی برا مجوز و یه زنگ هم می زنیم به یه نفر دیگه برا تامین بودجه. جواب رد که قطعیه. مسخره مون هم که می کنن ولی مهم همون پیگیر بودنه. چطوره؟

به جز کلمه پیگیری، از کلمات مشابه مث پسگیری، پیشگیری، پاسکاری و ... هم می تونیم سواستفاده بهینه کنیم. مث پسگیری زمینهایی که به این همه غریبه فروخته شده. پیشگیری از هجوم بی وقفه و لجام گسیخته اتباع. پاسکاری مردم از اینجا به اونجا و از امروز به فردا جهت افزایش فعالیت فیزیکی و در نتیجه سلامتی ملت.

یه کار دیگه هم میشه کرد. میشه برای جلب و جذب رعی نصف جمعیت جامعه، یه خانمی رو در نظر گرفت، ترجیحاً با اصلیتی غیربومی و اسمی مث راضیه غضنفر نژاد و از او حمایت کرد یا حتی باهاش ائتلاف هم تشکیل داد. میشه تنوع به خرج داد و حالا که همه دارن تو شعاراشون درباره جوانها داد و هوار راه می اندازن، ما دست بزاریم رو قشر پیر جامعه و اونا رو هم جذب کنیم. تو شعارمون هم اعلام کنیم: اندیشه پیران، تجربه ای برای آینده جوانان. تازه، میشه رو کلمه کلیدی "خدمت" هم تاکید کرد و اعلام نمود: تشریف فرموده ام تا خدمت نمایم. اگرم کسی پرسید چه جور خدمتی، میشه گفت مثلاً شناسایی، سازماندهی، طبقه بندی و کدگزاری معتادان جوان و تاسیس یه کمپ مجهز و بزرگ تو مرکز شهر با تمام امکانات و مواد اولیه، جوری که دیگه خانواده ها نگران معتاد شدن فرزندان برومند خود نباشند و خیالشون راحت باشه که کمپ مارمولک همین جا دم دسته و میشه راحت اجازه داد جوونا برن معتاد بشن، حتی تشویقشون هم بکنن به این کار. به هر حال تجربه خیلی خوبیه معتاد شدن. نباید هیچ جوونی از این تجربه ناب عرفانی محروم بمونه. پیرها هم می تونن ناکام و آرزو به دل نمونن و یه حالی به دل و دماغشون بدن آخر عمری.

خوبه يا كلا بيخيالش بشيم؟